ZINE online

W ostatnim tegorocznym odcinku „Płyt, bez których nie byłbym sobą” Arek, frontman jednego z popularniejszych obecnie emo-składów w Polsce, opowiada o różnościach. Od Orchid przez soundtrack do „Vaiany: Skarbu oceanu” aż po atakujący zewsząd hit „Dance Monkey”.

Znacie Motorpsycho? Jeśli kochacie skandynawskiego rocka w tych odważnych wcieleniach, na pewno przynajmniej kojarzycie. Czterokrotni zdobywcy norweskiego Grammy (Spellemannprisen) to legenda progrockowo/psychodelicznego terytorium. Ale czy znacie Spidergawd? Możliwe, że nie, a to supergrupa personalnie mocno związana z Motorpsycho – słabiej rozpoznawalna, przy czym równie dobra. Poniżej prezentujemy, co mają do zaoferowania.

Mat McNerney to zarobiony człowiek. W ciągu ostatnich kilkunastu lat wydał kilkanaście płyt pod różnymi szyldami, co zapewniło mu ważki status w okołometalowym podziemiu. Bo Kvohst – mimo wycieczek w skrajnie odmienne formy gatunkowe – wszędzie ukazuje ciągoty do melancholii, które stały się znakiem firmowym Grave Pleasures czy Hexvessel. Przepastna dyskografia Anglika to morze perełek, dlatego jeśli nie wiecie, od czego zacząć, pomożemy wam.

Frontman i główny kompozytor deathmetalowego Shodan miażdży Męskie Granie, wynosi pod niebiosa Killing Joke czy Metallikę oraz chwali PRO8L3M. A to tylko część tego, co znajdziecie w tym tekście.

Chelsea Wolfe to jedna z najważniejszych postaci w nieortodoksyjnie rozumianym świecie metalu ostatnich dziesięciu lat. Co prawda ostatnio u niej ciszej (choć nowa płyta wychodzi lada moment, bo w lutym), ale wpływ jej kilku płyt po dziś dzień kładzie się cieniem na scenę post-metalowo/sludge’owo/folkową/jakąsobie chcecie. Poznajmy się!

W najnowszym odcinku „Płyt, bez których nie byłbym sobą” gościmy frontmana In Twilight’s Embrace. Cyprian opowiada m.in. o tym, jak jego życie zmieniły Armia czy Kat i uzasadnia, dlaczego jego osobowość w dużej mierze definiują dwie pozycje z katalogu Dead Can Dance.